Η παραβατική συμπεριφορά, η βία και το έγκληµα κατακλύζουν την σύγχρονη ανθρωπότητα µε απειλητικό ρυθµό. Σε πολλές µάλιστα συνοικίες της Αθήνας αλλά και µεγαλουπόλεις του εξωτερικού οι δρόµοι αδειάζουν τις νυκτερινές ώρες από τους ανθρώπους της ειρηνικής εργασίας και τη θέση τους παίρνουν οι «εργάτες» του εγκλήµατος.
Το κτύπηµα της πόρτας δεν σηµαίνει πάντα την εµφάνιση ενός φιλικού προσώπου, ή συγγενή. Το φοβερό και πλέον ανησυχητικό, είναι ότι η εγκληµατικότητα στα µεταπολεµικά χρόνια έχει σ’επικίνδυνο βαθµό διαδοθεί σε άτοµα νεαρής ηλικίας. Άτοµα που κανονικά θα έπρεπε να χαίρονται τις χαρές της ζωής, να σπουδάζουν, να εργάζονται, να αθλούνται και να οικοδοµούν ένα καινούργιο µέλλον κόντρα αν θες σε μια όχι δίκαιη κοινωνία, εµφανίζουν όψη και τάσεις εγκληµατία.
Αµερικανικές στατιστικές αναφέρουν ότι η εγκληµατικότητα µεταξύ των ανηλίκων στα µεταπολεµικά χρόνια αυξήθηκε σε ποσοστό 50% της µεταπολεµικής εποχής. Στην Πατρίδα μας τα ποσοστά τα τελευταία χρόνια έχουν μια σταθερή αυξητική πορεία. Ένας πίνακας δείχνει παρακάτω τα αυξητικά στοιχεία όταν ακόμα η οικονομική ανισότητα και η οικονομική αποσταθεροποίηση δεν μας είχε χτυπήσει την πόρτα.
Από 2,8% το 1980 (αναλογία 8.368 δραστών 13‐17 ετών προς 303.042 δραστών όλων των ηλικιών), φθάνουμε το 1985 στο 4,0% (αναλογία 11.250 δραστών προς 279.455), το 1990 στο 4,8% (14.932 προς 310.569), το 1995 στο 6,1% (17.061 προς 279.552), το 1996 στο 6,0% (17.930 προς 297.139) και το 1999 στο 6,4% (21.834 προς 329.842) .
Σε μια κοινωνία όπου η κρίση ηθικών αξιών και η έλλειψη προτύπων, η υποχώρηση θεµελιωδών ανθρωπιστικών αξιών, η έλλειψη σεβασµού της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η επικράτηση του µοντέλου της µαζικότητας και του άκρατου καταναλωτισµού, η κυριαρχία του ατοµικισµού και του ανταγωνισµού. ∆υστυχώς οι νέοι δε γνωρίζουν το βαθύτερο νόηµα της ατοµικής ελευθερίας, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασµού διότι στην εποχή τους τέτοιες έννοιες έχουν ξεχασθεί. Αντιθέτως, ο καταναλωτισµός που απορρέει από την κοινωνία, µη έχοντες ταυτόχρονα άξια πρότυπα, αυξάνει τις πιθανότητες διάπραξης ληστειών, κλοπών από τους ίδιους. Σχετικά µε το δεύτερο παράγοντα -την ατοµική επιτυχία, σύµφωνα µε τη θεωρία του απειλούµενου εγωτισµού, η ακράτητη επιθετικότητα αποτελεί µέσο άµυνας µιας πολύ θετικής αυτο- εικόνας έναντι άλλων ατόµων τα οποία ενδεχοµένως επιδιώκουν να την µειώσουν ή να την προσβάλουν. Ή κυριαρχία ενστίκτων, νευρώσεις, αισθήµατα µειονεξίας, που οδηγούν στην εκτονωτική βία. Κρίσης της οικογένειας και γενικότερα χαλάρωση και την αναποτελεσµατικότητα των θεσµών διαπαιδαγώγησης που προβάλλουν αρνητικά πρότυπα στους νέους μέσα από το σχολείο, την θρησκεία, τα Μ.Μ.Ε.) Ή υπερ αναπαραγωγή σκηνών βίας από την τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τον κινηµατογράφο, το διαδίκτυο, ο µιµητισµός της ξενόφερτης αντικοινωνικής συµπεριφοράς ή και κάθε προκλητικής πράξης εκ µέρους των νέων. Είναι ίδιον γνώρισµα των ανήλικων η άκριτη υιοθέτηση των µοντέρνων τρόπων η αντίδραση των ξένων οµηλίκων, όπως ο χουλιγκανισµός στα γήπεδα, η διάπραξη εγκληµατικών πράξεων σε νυχτερινά κέντρα υπό την επήρεια αλκοολούχων ποτών, η ψυχοτρόπων ουσιών καθώς και η µίµηση των βιαιοτήτων που προβάλλονται στις ξένες ηλεκτρονικές σελίδες. Με αλλοτρίωση του ατόµου μέσα από την ανωνυµία, ανοµοιογένεια, αποξένωση των ανθρώπων στις σύγχρονες µεγαλουπόλεις. Αισθήµατα ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το µέλλον συσσωρευµένη καταπίεση και υποβάθµιση, φόβοι τροφοδοτούν βίαιες συµπεριφορές. Η βία γεννά βία. Το θύµα γίνεται θύτης. Όσο οι νέοι δεν αναζητούν την πεμτουσία της ζωής, δεν ανησυχούν για το μέλλον, δεν αντιδρούν στην σήψη που τους οδηγούν, οι κοινωνίες θα βουλιάξουν!
Σας ευχαριστώ